هنوز در سفرم

می خروشد باد...

گر سر راهم شود دریای اتش،سبز

سنگ اگر بارد ، چو باران

می روم زین رهگذر و

هرچه بادا باد

رفتم از تلی به تلی هفت روز و شب

کنار چشمه ی آبی رسیدم

زیر سر خشتی نهادم ، پای بید آرمیدم

کفتری با کفتر دیگر شنیدم گفت خواهر جان

_جان خواهر

_چوبی از این بید سحر آمیز

آدمی را می دهد از آب دریاها گذر

ره می دهد در خلوت سیمرغ و

آن بلند آوازه ی مرغ قصه های دور

می برد او را به باغ سبز افسانه

به قصر نور...

شاخه ای چیدم ، شدم راهی

تا به دریایی رسیدم ورد خواندم

بادسان از آن گذر کردم

پای سروی اژدها را کشتم و

در سایه ی سیمرغ خوابیدم

قصه ی دل را نهادم در میان با مرغ

و ره افسانه را بربال هایش

در نور دیدم

سهراب سپهری

به کوشش: پریدخت سپهری