جاده ای رو به خدا

 *آسمان سرد و نمور
 *برتنش ابر لجوج و
*چه کم حوصله رعد
*کی شود ساعقه وار شعله کشد بر جنگل
چه کسی خواهد دید سایه ای از باران*
گر که روشن شود چادر شب با مهتاب*
خاک اسیر در دایره گرد زمین*سفره ای از التماس و تشنگی پیشکش ابرها کرد*
قلب آسمان گرفت رنگ سرخی به خودش مثل اشک لاله ها*
دل من میخواهد پرسه ها دراین هوا*
از سر کوچه دل تا جاده ای رو خدا*
خوش کرده کنج دلم واژه ای از جنس آه*
گر که هایش بکنم غرق گریه میشود چشم خشکیده راه.
****باران ابراهیمیان*****